αντίο

Ήρθα να σε δω στο νοσοκομείο την παραμονή της επέμβασης. Θα ήταν δύσκολη επέμβαση, το ήξερες και το ήξερα. Είπαμε τις κλασσικές μαλακίες που λένε σε αυτές τις περιπτώσεις, σου ευχήθηκα καλή επιτυχία, δώσαμε ραντεβού σε 3 μέρες που θα έβγαινες από την εντατική, σφίξαμε τα χέρια κι έφυγα. Και με το που γύρισα την πλάτη αναρωτιόμουν αν σε είχα χαιρετήσει για τελευταία φορά.

Το σοκ αμβλύνθηκε από αυτές τις δύο βδομάδες που οι δικοί σου δεν έπαιρναν την απόφαση, περιμένοντας το θαύμα. Και πάλι, όταν άκουσα το πρωί τα νέα στο τηλέφωνο, σαν να μούδιασα.

Ήμασταν κάτι λιγότερο από φίλοι, κάτι περισσότερο από γνωστοί. Πολύ κρίμα ρε φίλε, στα 43 σου. Μακάρι να έχω άδικο και να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή.

Κι εσείς, κοιτάξτε να προσέχετε τους εαυτούς σας, και για σας, αλλά πιο πολύ γι' αυτούς που αγαπάτε.

Καληνύχτα

2018

Καλησπέρα Λαέ μου.

Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι τι τραύματα έχω από την παιδική μου ηλικία, αλλά από μικρός ήμουν αυτό που εγώ λέω ρεαλιστής, και κάποιοι άλλοι λένε απαισιόδοξος.

Ξέρω Λαέ μου ότι όταν γίνει η κλήρωση, το Τζόκερ θα το πιάσει κάποιος άλλος. Ξέρω ότι στους λαχνούς στο πανηγύρι τον δεκαπενταύγουστο δεν θα μου κάτσει κάτι, κι αν κάτσει, θα είναι χειροποίητα σκουλαρίκια από το EleniArt και σίγουρα όχι η τριανταεξάρα  LG. Τι να κάνουμε, έχω κληρονομικό χάρισμα.

Κι όμως, μπήκε το 2018 και τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλά. Μια εγκυμοσύνη και μια γέννα πήγαν καλά, η φάση με τον πιτσιρικά πάει καλά, η τεράστια απόφαση για αλλαγή δουλειάς μετά από 12 χρόνια φαίνεται να ήταν σωστή.

Μου φαίνεται σχεδόν αφύσικο να εκστομίζω μια τέτοια φράση, αλλά ναι, το 2018 δείχνει ότι θα είναι μια καλή χρονιά!

Άντε να δούμε, γεια σου Λαέ μου.

Υ.Γ. εκτός από ρεαλιστής είμαι και κυνικός, και αυτό το κείμενο βρωμάει από χιλιόμετρα ότι θέλει να γυρίσει μπούμερανγκ, αλλά δε γαμιέται, vivere pericolosamente κι έτσι.

Regression

Δεν εκπλήσσομαι εύκολα, δεν ξέρω, ίσως μου λείπει κάποιο γονίδιο. Κατ’ αντιστοιχία, γενικά, δεν έχω ποτέ και μεγάλες προσδοκίες για τίποτα. Δεν ενθουσιάζομαι, δεν απογοητεύομαι, και είμαστε όλοι χαρούμενοι.

Το πρωί πήγα για τρέξιμο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Πρέπει να χάσω τα κιλά της εγκυμοσύνης. Ναι, το ξέρω ότι δεν γέννησα εγώ, αλλά για κάποιο λόγο το μωρό ήρθε και μου έφερε δώρο 6 κιλά. Αυτά, τα ίδια που νόμιζα ότι είχα χάσει πρόπερσι, τα βρήκε και μου τα γύρισε. Λίγο τα ντελίβερυ, λίγο ο μηδενικός χρόνος (ή το ανύπαρκτο κουράγιο) για άθληση, κατρακυλίσαμε. Από κει που θέλαμε να χάσουμε 5, πήραμε 6. Άσος ημίχρονο διπλό τελικό, πάλι κουβά πήγαμε.

Πάω που λες το πρωί, να κάνω 3 χιλιομετράκια (για 4 ξεκίνησα, αλλά το target έγινε revise στον πρώτο γύρο), να γουστάρουμε. Πάω σαν κότα, και το γνωρίζω, αλλά δεν πειράζει, οι συναθλητές μου είναι κάτι συνταξιούχοι που βγήκαν στο στάδιο για να περπατήσουν - τους έχω. Φτάνω στο τελευταίο διακοσάρι και λέω, νταξ, τελειώσαμε, δώσε ότι έχεις αγόραρε (με σύνεση, να φτάσουμε στον τερματισμό, έτσι;).

Τελειώνω, γυρίζω σπίτι, κάνω μπάνιο, ετοιμάζομαι, έρχομαι γραφείο. Ανοίγω το strava, και τι να δω; Αυτό, το τελευταίο διακοσάρι, που το πήγα γρήγορα, το θυμάσαι αγαπημένε αναγνώστη; Το είδα λίγο αργό. Άρχισα να κοιτάω το ιστορικό των ακτίβιτιζ. Ε, ήταν 10% πιο αργό από τον ρυθμό που είχα κάνοντας 4 χιλιόμετρα στην τελευταία προπόνηση πριν κατέβω στο δεκάρι της Αθήνας πέρυσι το Νοέμβρη. Προφανώς τότε ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά και πάλι, συγκρίνω ένα διακοσάρι με 4 χιλιόμετρα. Καταπληκτικό! Αλλά έτσι είναι. Αποκτάς προσδοκίες, εκπλήσσεσαι (δυσάρεστα). Σε λα βι κι όλα αυτά.

Καλημέρα Λαέ μου.